GENT - 2017
|
Voor de uitstap naar Gent georganiseerd door Ivebic hadden we ingeschreven. Uiteraard een groot aantal bekenden van Schelle en Hemiksem die op de bus stapten. Door het vroege vertrek konden we ook vroeg beginnen aan de rondleiding. Saint Michel wachtte ons op. |
|
|
|
Dank zij onze enthousiaste gids, beetje hoekje af en dus ook nog grappig, hebben we nog in de voormiddag een mooi stukje van Gent doorlopen. We startten aan de Sint-Michiels kerk |
|
Stadsbeeld vanaf de brug van de Heilige Michaël |
|
|
|
Fontein met zuiver drinkwater |
|
Tolhuis aan de grasmarkt |
|
|
|
Het korenstapelhuis of Spijker |
|
De achterzijde van het Vleeshuis |
|
|
|
Het Gravenkasteel |
|
Achterkanten van woningen aan de Leie |
|
|
|
De vismijn, nu toeristen info. |
|
Gerenoveerd gebouw van een fabriek dat nu in het industriepark is gevestigd. |
|
|
|
Tasje koffie in het Vleeshuis onder de hespen die aan de dakbalken te drogen hangen. |
|
Omgeving stadhuis |
|
|
|
Het Belfort |
|
De moderne Stadshalle onder wiens vleugels heel wat evenementen plaats hebben. |
|
|
|
Hubert en Jan Van Eyck zitten op een troon in de typische klederdracht van hun tijd, wat de renaissance van de Vlaamse kunst suggereert. Aan beide zijden beklimmen mannen, vrouwen en kinderen de trappen. Zij zijn gekleed in lichte draperingen en dragen bloemenslingers. Verbanck heeft met zijn naakte en halfnaakte figuren de universele mensheid willen symboliseren. Man, vrouw en kind zijn daarenboven het symbool van alle generaties, zonder beperking in de tijd. Ontdaan van alle uiterlijke tekenen van vermeende macht, is de hulde van die generaties dus het meest volmaakte wat men zich kan indenken. Een succes op wereldtentoonstelling te Gent in 1913.
|
|
Op de Vrijdagmarkt vinden we centraal het standbeeld van Jacob Van Artevelde |
|
|
|
Lunch tijdens rondvaart op de Leie tot in Sint-Martens-Latem |
|
Terug aan land wandelen we naar de bus die ons tot aan het Mudel museum te Deinze brengt. (MUseum DEinze aan de LEie) |
|
|
|
Het meesterstuk dat in het Mudel tentoongesteld wordt is het doek "De Bietenoogst" uit 1890 van Emile Claus (320x480cm). Bijzonder is dat het doek was opgerold en horizontaal in drie afzonderlijke delen werd beschilderd. |
|
In het Mudel is fotograferen niet toegelaten, maar de gidse maakte enkel uitzonderingen. Het Mudel heeft een verzameling van schilderijen, vooral aangemaakt in de tijd dat de afgewerkte doeken heel wat minder waard waren. Bijvoorbeeld één doek voor een paar broden. Het wordt naargelang we door het museum vorderen vooral duidelijk dat velen in de tijd in armoe leefden. |
|
|
|
Tussen de groep kunstenaars die zich rond Sint Martens Latem vestigden zien we ook Stijn Streuvels die op bezoek was. |
|
- L
Tijdens het laatste trimester van 2017 staan er een ganse verzameling beelden en zwart tekeningen van Jozef Cantré. Die man kon hout bewerken als geen ander. Zeer mooi in verhouding en elegant. (Tendresse - Linosnedes "De boer die sterft" - Twee koningskinderen - De boer die sterft (Liosnedes) |
|
|
|
Verder ontdekten we nog de schilderijen: "Ode aan Vlaanderen van Kristof Permeke - "Het groene bed" van Gustave de Smet - "Vlasoogst" van Modest Huys - Overtocht van het veer op de Leie aan Sint-Martens-Latem van Xavier De Cock |
|
Kenmerk aan het Mudel is de kraaknette omgeving rondom een stijlvol gebouw. |
|
|
|
Vooraleer de bus arriveert snel nog naar Deinze markt voor wat inkopen en een bezoekje aan de kerk. Er was juist een dienst bezig en de kerk zat propvol. |
's Avonds met de bus terug naar huis. Leuke babbel met de mensen rondom en de kilometers vliegen voorbij.
Alleszins een leerrijke dag om een bezoek te herhalen en meer aandacht te hebben voor de binnenzijde van de gebouwen die we vandaag leerden kennen.
<><><><><><><><><><><><><>
Emile Claus
Emile Claus (Sint-Eloois-Vijve, 27 september 1849 - Astene, 14 juni 1924) was een Vlaams kunstschilder. Hij was de belangrijkste vertegenwoordiger van het impressionisme in België.
Tussen 1869 en 1874 studeerde hij aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen bij onder meer de landschapsschilder Jacob Jacobs. Hij vestigde zich dan in Antwerpen waar hij vooral portretten en realistische, anekdotische genrestukken schilderde. In 1882 oogstte hij zijn eerste succes met het doek Hanengevecht in Vlaanderen, dat op het Parijse Salon wordt tentoongesteld. In 1883 vestigde hij zich in Astene, in villa "Zonneschijn" aan de oevers van de Leie. Hij huwde in 1886 met Charlotte Dufaux.
Aangespoord door zijn vriend, de schrijver Camille Lemonnier, en onder invloed van de Franse impressionisten zoals Claude Monet, waarvan hij de werken tijdens zijn reizen naar Parijs in de periode rond 1890 leerde kennen, veranderde Claus zijn stijl, weg van het naturalistische realisme, naar een eigen impressionistische stijl met een lumineus coloriet (het luminisme). Men beschouwt hem als de leider van het Belgische luminisme; in 1904 stichtte hij de Kring Vie et Lumière. Hij raakte zo bekend als de "zonneschilder" en de "schilder van de Leie". Zijn schilderijen De bietenoogst uit 1890 en De ijsvogels uit 1891 zijn belangrijke scharnierwerken in deze evolutie.
In de volgende jaren reisde hij veel, onder meer naar de Verenigde Staten en tweemaal naar Venetië, en tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef hij in ballingschap in Londen waar hij een reeks zichten van de Theems maakte, bekend als de "weerspiegelingen op de Theems". Na de oorlog keerde hij terug naar Astene, waar hij na zijn dood begraven werd in zijn eigen tuin.
Een belangrijk persoon in het leven van Emile Claus was de schilderes Jenny Montigny. Na het zien van het schilderij De ijsvogels van Emile Claus besloot Jenny Montigny les te gaan volgen in zijn atelier te Astene bij Deinze. Als leerlinge reisde ze gedurende jaren over en weer van Gent naar Astene. Emile Claus was 26 jaar ouder dan zij; ze begonnen een verhouding die zou duren tot aan de dood van Emile Claus in 1924.
De werken van Emile Claus zijn verspreid over de hele wereld. Onder andere in Barcelona, Bayonne, Berlijn, Brugge, Brussel, Den Haag, Deurle, Firenze, Göteborg, Mons, Lille, Oostende, Osaka, Parijs, Reims, Rome, Venetië, Verviers en Warschau. De meeste werken van hem zijn te zien in het Museum voor Schone Kunsten in Gent en in het museum van Deinze en de Leiestreek
De bekendste werken van Emile Claus zijn:
Emile Claus (Sint-Eloois-Vijve, 27 september 1849 - Astene, 14 juni 1924) was een Vlaams kunstschilder. Hij was de belangrijkste vertegenwoordiger van het impressionisme in België.
Tussen 1869 en 1874 studeerde hij aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen bij onder meer de landschapsschilder Jacob Jacobs. Hij vestigde zich dan in Antwerpen waar hij vooral portretten en realistische, anekdotische genrestukken schilderde. In 1882 oogstte hij zijn eerste succes met het doek Hanengevecht in Vlaanderen, dat op het Parijse Salon wordt tentoongesteld. In 1883 vestigde hij zich in Astene, in villa "Zonneschijn" aan de oevers van de Leie. Hij huwde in 1886 met Charlotte Dufaux.
Aangespoord door zijn vriend, de schrijver Camille Lemonnier, en onder invloed van de Franse impressionisten zoals Claude Monet, waarvan hij de werken tijdens zijn reizen naar Parijs in de periode rond 1890 leerde kennen, veranderde Claus zijn stijl, weg van het naturalistische realisme, naar een eigen impressionistische stijl met een lumineus coloriet (het luminisme). Men beschouwt hem als de leider van het Belgische luminisme; in 1904 stichtte hij de Kring Vie et Lumière. Hij raakte zo bekend als de "zonneschilder" en de "schilder van de Leie". Zijn schilderijen De bietenoogst uit 1890 en De ijsvogels uit 1891 zijn belangrijke scharnierwerken in deze evolutie.
In de volgende jaren reisde hij veel, onder meer naar de Verenigde Staten en tweemaal naar Venetië, en tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef hij in ballingschap in Londen waar hij een reeks zichten van de Theems maakte, bekend als de "weerspiegelingen op de Theems". Na de oorlog keerde hij terug naar Astene, waar hij na zijn dood begraven werd in zijn eigen tuin.
Een belangrijk persoon in het leven van Emile Claus was de schilderes Jenny Montigny. Na het zien van het schilderij De ijsvogels van Emile Claus besloot Jenny Montigny les te gaan volgen in zijn atelier te Astene bij Deinze. Als leerlinge reisde ze gedurende jaren over en weer van Gent naar Astene. Emile Claus was 26 jaar ouder dan zij; ze begonnen een verhouding die zou duren tot aan de dood van Emile Claus in 1924.
De werken van Emile Claus zijn verspreid over de hele wereld. Onder andere in Barcelona, Bayonne, Berlijn, Brugge, Brussel, Den Haag, Deurle, Firenze, Göteborg, Mons, Lille, Oostende, Osaka, Parijs, Reims, Rome, Venetië, Verviers en Warschau. De meeste werken van hem zijn te zien in het Museum voor Schone Kunsten in Gent en in het museum van Deinze en de Leiestreek
De bekendste werken van Emile Claus zijn:
- De oude tuinman, 1886, Luik, Museum voor moderne en hedendaagse kunst
- De bietenoogst, 1890, Deinze, Museum van Deinze en de Leiestreek
- De ijsvogels, 1891, Gent, Museum voor Schone Kunsten
- Koeien wadend door de Leie, 1899, Brussel, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten
- De picknick, 1887, Brussel, Koninklijke Verzameling België
- Avond in juni, 1907, Gent, Museum voor Schone Kunsten
- Meisjes in het veld, 1892, Gent, Museum voor Schone Kunsten
|
De IJsvogels |
|
Stad Gent
Gent (Frans: Gand) is de hoofdstad van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en van het arrondissement Gent. Gent heeft een oppervlakte van 156,18 km² en telt circa 259.000 inwoners (2017), waarmee het naar inwonertal de op één na grootste gemeente van België is, na Antwerpen. De stad is tevens de hoofdplaats van het kieskanton Gent en telt vijf gerechtelijke kantons.
Gent ontstond uit Keltische woonkernen in het gebied van de samenvloeiing van de Leie en de Schelde. In de middeleeuwen groeide Gent onder impuls van een bloeiende wolnijverheid uit tot een van de grootste steden van Europa. Ook de vlas- en linnennijverheid en het stapelrecht op graan dat Gent verwierf droegen aanzienlijk bij tot haar welvaart. Na een korte calvinistische periode kende de stad een zeker verval dat pas keerde tegen het einde van de 18e eeuw, toen de katoennijverheid Gent tot een van de eerste industriesteden van het Europese vasteland maakte. In het Hof ten Walle, het latere Prinsenhof, werd op 24 februari 1500 de latere keizer Karel V geboren. In de stad werden ook de Pacificatie van Gent (1576) en de Vrede van Gent (1814) ondertekend.
Gent wordt ook wel de Fiere Stede of de Arteveldestad genoemd. Wegens zijn ligging in een uitgestrekt gebied van bloemen- en plantenkwekerijen wordt Gent ook de Bloemenstad genoemd (zie Gentse Floraliën). De inwoners van Gent heten Gentenaars[1] en dragen de bijnaam Stroppen (Stroppendragers). In Gent spreekt men het Gents, een dialect dat behoorlijk sterk van de andere Oost-Vlaamse dialecten afwijkt.
De patroonheiligen van Gent zijn Sint-Lieven en Pharaïldis. Sint-Bavo is de patroonheilige van het bisdom Gent; naar hem zijn de voormalige Sint-Baafsabdij en de huidige Sint-Baafskathedraal vernoemd.
Gent (Frans: Gand) is de hoofdstad van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en van het arrondissement Gent. Gent heeft een oppervlakte van 156,18 km² en telt circa 259.000 inwoners (2017), waarmee het naar inwonertal de op één na grootste gemeente van België is, na Antwerpen. De stad is tevens de hoofdplaats van het kieskanton Gent en telt vijf gerechtelijke kantons.
Gent ontstond uit Keltische woonkernen in het gebied van de samenvloeiing van de Leie en de Schelde. In de middeleeuwen groeide Gent onder impuls van een bloeiende wolnijverheid uit tot een van de grootste steden van Europa. Ook de vlas- en linnennijverheid en het stapelrecht op graan dat Gent verwierf droegen aanzienlijk bij tot haar welvaart. Na een korte calvinistische periode kende de stad een zeker verval dat pas keerde tegen het einde van de 18e eeuw, toen de katoennijverheid Gent tot een van de eerste industriesteden van het Europese vasteland maakte. In het Hof ten Walle, het latere Prinsenhof, werd op 24 februari 1500 de latere keizer Karel V geboren. In de stad werden ook de Pacificatie van Gent (1576) en de Vrede van Gent (1814) ondertekend.
Gent wordt ook wel de Fiere Stede of de Arteveldestad genoemd. Wegens zijn ligging in een uitgestrekt gebied van bloemen- en plantenkwekerijen wordt Gent ook de Bloemenstad genoemd (zie Gentse Floraliën). De inwoners van Gent heten Gentenaars[1] en dragen de bijnaam Stroppen (Stroppendragers). In Gent spreekt men het Gents, een dialect dat behoorlijk sterk van de andere Oost-Vlaamse dialecten afwijkt.
De patroonheiligen van Gent zijn Sint-Lieven en Pharaïldis. Sint-Bavo is de patroonheilige van het bisdom Gent; naar hem zijn de voormalige Sint-Baafsabdij en de huidige Sint-Baafskathedraal vernoemd.
|
Het Lam Gods |
|